Relaas van een IMPERFECTE moeder

“Wanneer ik ooit zelf kinderen heb, zal ik nooit ______”... Ik herinner me deze woorden alsof het gisteren was( Trots klinkend als de 'perfecte' toekomstige moeder). Man, wat heb ik daar achteraf gezien ZOOOO VEEL spijt van. De voorbije drie jaar bezorgde me heel wat “Oohhh, nu snap ik het"-momentjes. Bij deze: Sorry mama's! Sorry voor al mijn verontwaardige blikken, mijn afkeurende gedachten en al mijn ONTERECHTE opvoedingskritiek.

Want... Mijn kinderen zullen nooit zoveel schermtijd krijgen!

Ok, ik ben er nog steeds van overtuigd dat de charmante houten blokjes een veel beter alternatief zijn, vanuit pedagogisch perspectief. Maar, anderzijds,beschikt (volgens mij) geen enkele moeder over de gave om een hysterische kleuter tot rust te brengen door middel van enkele houten blokjes. Dus, dankjewel moderne technologie!

Want... Mijn carrière aan de kant schuiven? NOOIT!

 

Jong en naiëf... meer valt er niet te zeggen! Okee, thuisblijfmoeder zal me nooit op het lijf geschreven zijn. Maar, mijn prioriteiten zijn mogelijks wel een beetje verschoven. "Oh, je hebt een hoestje? Blijf maar lekker thuis vandaag!" Want weet je, ieder kind heeft nu eenmaal z'n mama nodig. Vrij vertaald: Mama heeft haar kleine jongen nodig!

Als ik de klok kon terug draaien, zou ik die kinderloze vrouw vertellen dat het makkelijk is om een oordeel te vellen. Dat haar perfecte opvoedingsbeeld geen rekening heeft gehouden met echte liefde, angst en een extreem slaapgebrek. Ik zou haar aanraden haar zwangere buik nog even goed te bekijken in de spiegel. Binnenkort is die immers verdwenen, samen met al haar misplaatste theorieën over het moederschap.